Krabbenscheer

De Scheldevallei stroomafwaarts van Gent vormt het hoofdverspreidingsgebied van krabbenscheer in Vlaanderen. Ook ten noorden ervan, vooral rond Lokeren en nabij de grens met Nederland, bevinden (of bevonden) zich verscheidene groeiplaatsen, evenals in het Mechelse. Daarbuiten zijn er slechts enkele verspreide waarnemingen. De typische groeiplaatsen van krabbenscheer, ondiep water met een venige bodem, vallen gemakkelijk ten prooi aan (interne) eutrofiëring en vrijstelling van sulfide. Naast waterkwaliteitsveranderingen behoren ook te intensief en grondig ruimen van sloten, peilveranderingen, recreatiegericht beheer, toegenomen beschaduwing en bladval tot de mogelijke oorzaken voor de internationale achteruitgang van de soort. In Vlaanderen werden daarenboven heel wat groeiplaatsen, zoals in de Damslootvallei (ROBBRECHT & STIEPERAERE 1986), gewoonweg vernietigd. Dat resulteerde in een sterke achteruitgang na 1939-1971. Krabbenscheer vormt gemakkelijk omvangrijke bestanden en groeit vaak boven het wateroppervlak uit. Daardoor wordt de soort weinig over het hoofd gezien. De plant wordt de laatste jaren veel in vertuinde wateren uitgeplant en raakt vanuit die vijvercultuur her en der verspreid. Op de meest recente nieuwe vindplaatsen (onder meer Borsbeek, Mortsel, Begijnendijk) is geen sprake van spontane vestiging. In sommige streken werd krabbenscheer ook vroeger al uitgezet om verlanding te versnellen. Of dat ook in Vlaanderen gebeurde, is onbekend. Op de meeste groeiplaatsen uit de periode 1972-2003 is de soort ondertussen verdwenen. Wellicht is na 2000 enkel te Bornem nog een natuurlijke populatie overgebleven. De soort is in Vlaanderen te beschouwen als uiterst zeldzaam en wordt met verdwijning bedreigd.