Bouwen aan groenexpertise

Heideblauwtje

Plebejus argus

Het Heideblauwtje komt voor in vochtige en droge heide. De soort heeft één generatie van begin juni tot midden september, met een piek tussen 29 juni en 4 augustus. De wijfjes zetten de eitjes afzonderlijk af op de houtige stengels van struikhei. Meestal kiezen ze daarvoor plaatsen uit die dicht bij de grond gelegen zijn en jonge, maar hoge planten die in een korte vegetatie staan (10-15 centimeter). De overwintering gebeurt als ei. De rupsen voeden zich met bloemknoppen, jonge bladeren of scheuten van de waardplant. De rupsen worden vaak bezocht door de zwarte wegmier en vermoedelijk vervoeren de mieren de jonge rupsen naar hun nest, waar ze ook verpoppen. Vaak gebruikte nectarplanten zijn gewone dophei en struikhei. De vlinders zijn honkvast.

Beheer:

Het Heideblauwtje komt vaak voor in heidegebieden waarin zowel droge als vochtige heide te vinden zijn. De soort is vooral gebaat bij een beheer waarbij de heidestruiken regelmatig verjongen.

Het behouden of creëren van structuurvariatie en voldoende afwisseling tussen droge en vochtige heide kan door kleinschalig plaggen, maaien en/of extensieve begrazing. Het verbinden van leefgebieden is cruciaal voor deze weinig mobiele soort.

heeft als waardplant

Struikhei

heeft als waardplant

Brem

heeft als waardplant

Rode dophei

heeft als waardplant

Gewone dophei

heeft als waardplant

Stekelbrem

heeft als waardplant

Geel zonneroosje

heeft als waardplant

Gewone rolklaver

heeft als waardplant

Kruipend stalkruid

heeft als waardplant

Kattendoorn

heeft als waardplant

Klein vogelpootje

heeft als waardplant

Gaspeldoorn

heeft als waardplant

Blauwe bosbes

Areaal:

Het Heideblauwtje was in de jaren negentig zeldzaam en is dat nog steeds (44 atlashokken – 107 kilometerhokken).

Vroeger kwam het Heideblauwtje verspreid voor in het oosten van Vlaanderen en zelfs op de toenmalige heiderelicten van het Zoniënwoud. Recent verdwenen ook veel populaties in de Kempen. De verspreiding van het Heideblauwtje vertoont een voortdurende afname tot in het begin van de jaren negentig. Sindsdien lijkt de verspreiding zich wat te stabiliseren en is de achteruitgang vertraagd. De meeste populaties blijven echter sterk geïsoleerd van elkaar. Het Heideblauwtje is een typische soort van de Kempen.

Ecologie:

Het Heideblauwtje komt voor in vochtige en droge heide. De soort heeft 1 generatie van begin juni tot midden september met een piek tussen 29 juni en 4 augustus. De vliegtijd van het Heideblauwtje is in vergelijking met de periode 1981-2000 met 3-12 dagen naar voren geschoven.

De wijfjes zetten de eitjes afzonderlijk af op de houtige stengels van Struikhei. Meestal kiezen ze daarvoor plaatsen die dicht bij de grond gelegen zijn en jonge, maar hoge planten die in een korte vegetatie staan (10-15 cm). De overwintering gebeurt als ei. De rupsen voeden zich met bloemknoppen, jonge bladeren of scheuten van de waardplant. De rupsen worden vaak bezocht door de Zwarte wegmier en vermoedelijk vervoeren de mieren de jonge rupsen naar hun nest waar ze ook verpoppen.

Vaak gebruikte nectarplanten zijn Gewone dophei en Struikhei. De vlinders zijn honkvast. Het Heideblauwtje komt vaak in dezelfde gebieden voor als Bont dikkopje, Boomblauwtje, Eikenpage, Gentiaanblauwtje, Groentje, Groot dikkopje, Heivlinder, Hooibeestje en Kleine vuurvlinder.

Rode lijst:
Kwetsbaar
Habitatrichtlijn 2:
Nee
Habitatrichtlijn 4:
Nee
Vogelrichtlijn:
Nee
Jachtwild:
Nee
Invasieve exoot:
Nee
Soortenbesluit:
Status:

Bedreigd. Op de Rode Lijst van 1999 was het Heideblauwtje Kwetsbaar. In Wallonië is de soort Kwetsbaar, in Nederland is ze Bijna in gevaar, in Groot-Brittannië is ze Kwetsbaar, maar in Europa is ze Momenteel niet in gevaar.

Behoudsprioriteit: Hoog vanwege de Rode-Lijststatus in Vlaanderen. Het Heideblauwtje is een prioritaire soort voor Antwerpen en Limburg/

Bedreigingen:

Volgens de voorspellingsmodellen zou het klimaat in België ook in 2050 geschikt zijn voor het Heideblauwtje.

Biotooptype:
Droge heide
Vochtige heide