Waterlobelia
Lobelia dortmanna
Infofiche
Hoogte plant
Minimaal:
20cm
Maximaal
70cm
Licht
Min:
lichte schaduw
Max:
licht
Voedsel
Min:
voedselarm
Max:
voedselarm
Bloeiperiode
Vanaf:
juli
Tot:
augustus
Vocht
Min:
aquatisch
Max:
aquatisch
Bloemkleur
blauw
wit
Bestuiving
vliegen, zweefvliegen e.a.
bijen, hommels e.a.
Verspreiding (Atlas Flora 2006)
Waterlobelia is een circumboreale, amfi-Atlantische soort: ze is zowel te vinden in Noordwest-Europa als in Noord-Amerika. Haar hoofdareaal in Europa bevindt zich ten noorden van 55° N.B.: Noord-Ierland, Schotland, Denemarken en de zuidelijke helft van Scandinavië. Ten zuiden van dat gebied heeft (of had) ze heel wat voorposten. In de vennen van de Lage Landen kwam ze vroeger wijdverspreid voor. In België is waterlobelia tegenwoordig uiterst zeldzaam en alleen nog aanwezig in de Noorderkempen en in Midden-Limburg.
Verspreiding in Vlaanderen:
Van de enkele vindplaatsen uit de Duinen, het Heuvelland en de regio Aalter-Gent bleef reeds halfweg de twintigste eeuw geen enkele meer over. In de Kempen, waar de plant van oudsher het best vertegenwoordigd was, deed zich een gelijkaardige achteruitgang voor, resulterend in een zeer beperkt aantal recente vindplaatsen. Belangrijke oorzaken van achteruitgang zijn verzuring en eutrofiëring, maar ook ontginning (landbouw) en afname van recreatie (zie oeverkruid). Er zijn aanwijzingen dat de zaadbank van waterlobelia langlevend is.
Legende: vierkant 1939-1971, stip 1972-2004:
Verspreidingskaart
Beschrijving
Kiemperiode:
vanaf Voorjaar
Gebruik:
geen nuttig gebruik
Bladseizoen:
overwinterend groen
hydrofyt
tweeslachtig
doosvrucht
Vruchtkleur:
onopvallend
dieren (uitwendig)
windstrooier
inheems
Herkomst:
oorspronkelijk inheems
Milieu
0.00
0.00
half-lichtplanten
indicator van vaak onder water staande, ondiepe standplaatsen
matige zuurindicator, op sterk zure tot zwak basische bodems
zeer stikstofarme bodems
smalle amplitude
hydrofyt
Zuurtegraad bodem:
minimum zwak zuur
tot maximum zwak zuur
Habitat
Waterlobelia is een pionier van zandige, ondiepe tot vrij diepe plaatsen van vennen (tot meer dan één meter), die eventueel in de zomer kunnen droogvallen. De soort kan boven het oppervlak uitstekende bloeistengels vormen vanaf meer dan een halve meter diep. Ze heeft geen uitlopers en is dus aangewezen op kieming uit zaden, die voortkomen uit zelfbestuiving. Zoals kleine biesvaren is de soort gebonden aan venoevers of ondiepe plassen met voldoende dynamiek, teweeggebracht door windwerking. Waterlobelia is niet bestand tegen zich opstapelend organisch materiaal. Het oppervlaktewater heeft veelal een pH van 5,5 tot 6 en de soort is wellicht gevoeliger aan zuurdere pH-waarden dan oeverkruid, waarmee ze meestal samen groeit. Het water is zeer zwak tot zwak gebufferd tegen verzuring. Water en bodem zijn tevens gekenmerkt door voedselarmoede. Bij verzuring heeft de plant te lijden onder de sterke concurrenten knolrus en waterveenmos (Sphagnum cuspidatum). Wanneer stikstofaanrijking plaatsvindt, krijgt waterlobelia last van grote tapijten vensikkelmos (Drepanocladus fluitans).
Habitatrichtlijn 2:
Nee
Habitatrichtlijn 4:
Nee
Beschermd:
Nee
Status en bescherming
met uitsterven bedreigd
1-17 kwartierhokken
Relaties
- is een kenmerkende soort voor:
- is een indicator van een goede toestand voor:
Samenwerking en referenties
In samenwerking met:
Auteur atlasteksten:
Floris Vanderhaege
Referenties
-
Van Landuyt W., Hoste I., Vanhecke L., Van den Bremt P. Vercruysse W. & De Beer D. (red.) 2006. Atlas van de Flora van Vlaanderen en het Brussels gewest. Nationale Plantentuin en het Instituut voor Natuur- en Bosonderzoek i.s.m. Flo.Wer vzw.
Cursussen en boeken
-
Bomenwijzer
Ga op zoek naar één of meerdere bomen die voldoen aan jouw criteria.
-
-
Test jezelf
Wat weet jij over natuur, natuurbeheer en -beleid? Een overzicht van onze populairste testen.
