Duitse dot

Het verspreidingskaartje van na 1971 is ongetwijfeld onvolledig, maar geeft wel de hoofdaccenten van de verspreiding in Vlaanderen weer. Vooreerst is er een concentratie langs de Zeeschelde ter hoogte van Klein-Brabant (het centrum van de negentiende- en twintigste eeuwse mandenmakerij in Vlaanderen). Verder is er een duidelijke link met het hele (voormalige) zoetwatergetijdengebied van de Schelde en haar bijrivieren (Dijle, Zenne, Rupel, Nete, Kleine Nete, Grote Nete , Durme, Dender). Elders in Vlaanderen wordt het taxon eveneens aangetroffen, maar dan eerder sporadisch. Meestal gaat het om duidelijke relicten van mandenmakersactiviteiten, soms ook om oeververstevigingswerken waarbij materiaal gebruikt werd afkomstig van de Schelde. In de Duinen is het taxon, net zoals veel andere cultuurwilgen, geïntroduceerd onder Leopold II, in een experiment te Raversijde. Daarbij was het de bedoeling zeewindresistente houtige gewassen te ontdekken, die de duinen konden vastleggen. Later in de twintigste eeuw plantte ook de Administratie Water- en Verkeerswegen heel wat Duitse dot in de Duinen, vanuit een opkweekplaats tussen De Haan en Wenduine ('De Zandpanne'). Ook recente rijshoutaanplantingen met daarin Duitse dot overleven af en toe de extreme omstandigheden van de zeereep en verspreiden zich dan in de achterliggende duinen. Gezien de vele foute determinaties van het taxon in de Belgische herbaria moeten we ook met de andere meldingen in de literatuur behoedzaam omgaan. De recente toename van het aantal waarnemingen (nog niet allemaal in deze atlas verwerkt!) is vooral te danken aan de systematische kartering van de Vlaamse rivieren in het kader van een onderzoek naar autochtone wilgen en cultuurwilgen. Die kartering is momenteel afgerond voor de provincies Antwerpen (Zwaenepoel 2003) en Oost- en West-Vlaanderen (ZWAENEPOEL 2005), maar moet nog vervolledigd worden in de overige provincies.