Bouwen aan groenexpertise

Italiaanse aronskelk

Arum italicum

Italiaanse aronskelk is een lage tot middelhoge lentebloeier die in alle delen forser is dan Gevlekte aronskelk. De gemarmerde bladschijf heeft grote voetslippen terwijl de bloeischede van buiten bleekgroen, van binnen geel- tot witachtig is. Het knotsvormige, bloemloze deel van de bloeikolf is dof dooiergeel. Italiaanse aronskelk is een bewoner van kuststreken, die voorkomt in Zuid- en West-Europa, in het Atlasgebied en op eilanden in de Atlantische Oceaan in loofbossen en onder heggen.

Hoogte plant

Minimaal:
30cm
Maximaal
60cm

Licht

Min:
half schaduw
Max:
volle zon

Voedsel

Min:
matig voedselrijk
Max:
matig voedselrijk

Bloeiperiode

Vanaf:
mei
Tot:
juni

Vocht

Min:
frisse bodem
Max:
vochtig

Bloemkleur

geel

Bestuiving

vliegen, zweefvliegen e.a.
Areaal:

Italiaanse aronskelk komt voor in Noord-Afrika en in mediterraan en westelijk Europa. De soort bereikt in Zuid-Engeland zijn noordelijke areaalgrens. Er zijn geïsoleerde vondsten bekend van heel België, maar al die vindplaatsen liggen marginaal ten opzichte van het gesloten hoofdareaal, of zelfs erbuiten.

Verspreiding in Vlaanderen:

In Vlaanderen is Italiaanse aronskelk zeldzaam, maar de soort is sterk ‘toegenomen’. Het enorme verschil in aantal uurhokken tussen de beide karteerperioden (van 2 naar 105) is vermoedelijk voor het grootste deel toe te schrijven aan het ontbreken van de soort op de streeplijsten uit de eerste karteer- periode. Er vallen bijgevolg geen uitspraken te doen over de betekenis van de toename. Italiaanse aronskelk komt vooral voor in Zandlemig Vlaanderen en in de zuidelijke helft van de kustpolders. De populatiegrootte varieert van individuele planten tot grote groepen van tientallen vierkante meters. Het statuut van de soort in Vlaanderen en België (inheems of niet) werd door VERLOOVE (2002) als onzeker beschouwd. Omwille van de ligging van ons land (in de marge van of buiten het gesloten areaal) en wegens de combinatie van het aantrekkelijke karakter van de soort en de kunstmatigheid van veel van haar biotopen of locaties, is Italiaanse aronskelk wellicht het best te beschouwen als een standhoudende of ingeburgerde stinsenplant.

Legende: vierkant 1939-1971, stip 1972-2004:
Verspreidingskaart

Italiaanse aronskelk is een lage tot middelhoge plant, die in de tweede helft van de lente bloeit en die in alle delen forser is dan Gevlekte aronskelk. Al in de herfst ontluiken nieuwe bladeren, die overwinteren. De bladschijf heeft grote, min of meer opzij wijzende voetslippen en is 'gemarmerd': langs de nerven vertoont zij een geelwitte tint. De bloeischede is van buiten bleekgroen, van binnen geel- tot witachtig. Het knotsvormige, bloemloze deel van de bloeikolf is dof dooiergeel. Het vruchtbeginsel is ongeveer vijf millimeter lang.

Italiaanse aronskelk is een bewoner van kuststreken, die voorkomt in Zuid- en West-Europa, in het Atlasgebied en op eilanden in de Atlantische Oceaan. Van nature bereikt hij zijn noordgrens in Zuid-Engeland. Als sierplant is hij elders ingevoerd en hier en daar verwilderd en ingeburgerd (bijvoorbeeld bij Buenos Aires). In Nederland komt hij als stinzenplant voor op een aantal plaatsen in kustgebieden en langs rivieren. Hij groeit op soortgelijke plaatsen als Gevlekte aronskelk: in loofbossen en onder heggen, bij ons echter alleen op jongere, vaak sterk door de mens beïnvloede bodems, op duinzand en rivier- en zeeklei.

© E.J. Weeda, Nederlandse Oecologische flora, IVN, 1994 (deel 5) 

Kiemperiode:
vanaf Tweede herfst
Gebruik:
siergewassen
Bladseizoen:
voorzomergroen
Levensvorm:
geofyt
Geslachtsverdeling:
eenslachtig, eenhuizig
Jarigheid:
meerjarig
Vruchttype:
bes
Vruchtkleur:
rood, roze
Verbreidingswijze:
dieren (inwendig)
Indigeniteit:
inheems
Herkomst:
Zuid-Europa
Grime-competitiewaarde:
0.00
Grime-stresswaarde:
0.00
Grime-ruderaliteitswaarde:
0.00
Ecologische amplitude:
smalle amplitude
Gebondenheid aan grondwater:
afreatofyt
Zuurtegraad bodem:
minimum zwak zuur tot maximum zwak basisch

Italiaanse aronskelk groeit in de ondergroei van heggen, haag- kanten en min of meer vochtige bossen, vooral op zware voedselrijke bodems. De soort wordt vaak gevonden in kunstmatige parkbossen of populierenaanplantingen en ook in de omgeving van kerkhoven of kapellen. De populaties van Italiaanse aronskelk zijn meestal zeer beperkt in omvang. In tegenstelling tot gevlekte aronskelk, komen de bladeren van Italiaanse aronskelk net voor de winter bovengronds. Toch bloeit de soort in de daaropvolgende lente zowat een maand later.

Habitatrichtlijn 2:
Nee
Habitatrichtlijn 4:
Nee
Beschermd:
Nee
Sieber codes:
B2
B3
BR2
BR3
# planten per m²:
9
Aanplanten:
In groepen van 3 tot 10
Rode lijst:
niet bedreigd
Zeldzaamheid KFK-klasse:
60-131 kwartierhokken
In samenwerking met:
Auteur atlasteksten:
Leo Vanhecke
Referenties
  • Van Landuyt W., Hoste I., Vanhecke L., Van den Bremt P. Vercruysse W. & De Beer D. (red.) 2006. Atlas van de Flora van Vlaanderen en het Brussels gewest. Nationale Plantentuin en het Instituut voor Natuur- en Bosonderzoek i.s.m. Flo.Wer vzw

Cursussen bij Inverde

Boeken