Bouwen aan groenexpertise

Berghertshooi

Hypericum montanum

is een indicator van een goede toestand voor

Natura 2000: Kalkrijke beukenbossen (9150)

is een indicator van een goede toestand voor

Natuurstreefbeeld: Kalkrijke beukenbossen (9150)

Hoogte plant

Minimaal:
30cm
Maximaal
80cm

Licht

Min:
half schaduw
Max:
licht

Voedsel

Min:
voedselarm
Max:
voedselarm

Bloeiperiode

Vanaf:
juni
Tot:
september

Vocht

Min:
droog
Max:
frisse bodem

Bloemkleur

geel

Bestuiving

vliegen, zweefvliegen e.a.
bijen, hommels e.a.
Areaal:

Het zwaartepunt van het areaal van berghertshooi ligt in Westen Midden-Europa. In Nederland is het zeer zeldzaam (Zuid- Limburg, Veluwe, Twente). Op de Britse Eilanden vindt men de soort eerder lokaal, enkel in Engeland en Wales. Noordelijk komt ze voor tot Zuid-Scandinavië. In het zuiden en zuidoosten reikt het areaal tot Portugal, Italië, de noordelijke Balkan en de Kaukasus. Oostelijk valt de areaalgrens samen met Oekraïne en West-Rusland. Ten slotte vindt men de soort ook nog in Noord-Afrika. In Wallonië, vooral in het Maasdistrict, is berghertshooi iets algemener dan in Vlaanderen.

Verspreiding in Vlaanderen:

In Vlaanderen is berghertshooi uiterst zeldzaam. Recente vindplaatsen zijn enkel bekend uit de Voerstreek en het Zoniënwoud. Ook binnen het Brussels Hoofdstedelijk Gewest is er nog één vindplaats bekend, namelijk in Vorst. In de negentiende eeuw was de soort nog vrij ruim verspreid in Vlaams-Brabant: Brussel en omgeving, Diest en ruime omgeving, en de streek rond Leuven. Ook in Limburg kwam de soort toen op enkele plaatsen voor, zoals rond Maaseik en op de Sint-Pietersberg. De oudst bekende vindplaats is die in Vorst: ROUCEL 1792 vond er berghertshooi langs een hellingbos. Het bos werd later opgenomen in een park en in de zoom van het parkbos staat nu nog steeds berghertshooi. Ongetwijfeld is de vermesting van het Vlaamse landschap verantwoordelijk voor de drastische achteruitgang. Van de talrijke groeiplaatsen in de omgeving van Diest bleef er niet één over: de plant verdween er al vroeg in de twintigste eeuw ten gevolge van fosfaatbemesting (VANNEROM 2001).

Legende: vierkant 1939-1971, stip 1972-2004:
Verspreidingskaart
Kiemperiode:
vanaf Direct
Gebruik:
geen nuttig gebruik
Bladseizoen:
zomergroen
Levensvorm:
hemicryptofyt
Geslachtsverdeling:
tweeslachtig
Jarigheid:
meerjarig
Vruchttype:
doosvrucht
Vruchtkleur:
onopvallend
Verbreidingswijze:
windstrooier
Indigeniteit:
inheems
Herkomst:
oorspronkelijk inheems
Grime-competitiewaarde:
0.00
Grime-stresswaarde:
0.00
Grime-ruderaliteitswaarde:
0.00
Ellenberg licht:
half-schaduwplanten
Ellenberg vocht:
indicator van droge tot matig vochtige standplaatsen
Ellenberg pH:
zwakke zuurindicator tot zwakke base-indicator
Ellenberg voedselrijkdom:
stikstofarme bodems
Ecologische amplitude:
smalle amplitude
Gebondenheid aan grondwater:
afreatofyt
Zuurtegraad bodem:
minimum zwak zuur tot maximum basisch

Berghertshooi groeit vooral in loofbossen met een open structuur of onder ijle struikformaties. Verder komt de soort voor op kapvlakten en in zoomvegetaties. De plant heeft een duidelijke voorkeur voor droge, lemige en kalkhoudende bodems. Berghertshooi is warmteminnend, groeit op stikstofarme plekken en is een uitgesproken fosfaatvlieder.

Habitatrichtlijn 2:
Nee
Habitatrichtlijn 4:
Nee
Beschermd:
Nee
Sieber codes:
BR1
BR2
GB1
GB2
OPB1
OPB2
# planten per m²:
6
Aanplanten:
in groepen van 3 tot 10 of zaaien
Rode lijst:
met uitsterven bedreigd
Zeldzaamheid KFK-klasse:
1-17 kwartierhokken
In samenwerking met:
Auteur atlasteksten:
Paul Van den Bremt
Referenties
  • Van Landuyt W., Hoste I., Vanhecke L., Van den Bremt P. Vercruysse W. & De Beer D. (red.) 2006. Atlas van de Flora van Vlaanderen en het Brussels gewest. Nationale Plantentuin en het Instituut voor Natuur- en Bosonderzoek i.s.m. Flo.Wer vzw.

Cursussen bij Inverde

Boeken