Bouwen aan groenexpertise

Schijfkamille

Matricaria discoidea

Hoogte plant

Minimaal:
5cm
Maximaal
30cm

Licht

Min:
licht
Max:
volle zon

Voedsel

Min:
zeer voedselrijk
Max:
zeer voedselrijk

Bloeiperiode

Vanaf:
juni
Tot:
oktober

Vocht

Min:
droog
Max:
vochtig

Bloemkleur

geel

Bestuiving

vliegen, zweefvliegen e.a.
Areaal:

Vermoedelijk ligt het oorsprongsgebied van schijfkamille in Oost-Azië en het aangrenzende noordwesten van Noord-Amerika. Vandaag is de soort wijdverspreid in de gematigde en koude klimaatgebieden van het hele noordelijk halfrond. Daarnaast is ze ook ingeburgerd in delen van het zuidelijk halfrond, zoals Patagonië, Australië en Nieuw-Zeeland. In Europa ontbreekt schijfkamille nagenoeg geheel ten zuiden van de Pyreneeën en de Alpen, en in de Balkan en Zuidoost-Rusland; ook in het hoge Noorden ontbreekt ze of is ze schaars. In Wallonië is schijfkamille globaal een (zeer) algemeen verspreide soort.

Verspreiding in Vlaanderen:

Weinig soorten kenden in Vlaanderen voor de Tweede Wereldoorlog een even stormachtige introductie- en verbreidingsgeschiedenis als schijfkamille. Ze werd in Vlaanderen en Brussel misschien reeds gevonden in 1874 (Ukkel; ERRERA 1874) of 1876 (Wilsele; BAGUET 1876), maar niet als dusdanig herkend. De soort werd beschreven als een vorm zonder lintbloemen van een andere kamille. Het oudste controleerbare gegeven (herbariumcollectie) dateert van 1893 (Wilsele; coll. Ch. Baguet). Een tijdlang bleef schijfkamille een zeldzaam (en miskend) curiosum, maar nog voor de Eerste Wereldoorlog kwam de kentering. In 1925 kenden boeren in het Antwerpse de soort reeds als 'landpest' (HENNEN 1925) en tien jaar later werd gesuggereerd dat schijfkamille vermoedelijk voor heel België als ubiquist mocht worden aangestipt (DE WILDEMAN 1935). Als 'bijna-ubiquist', bekend van 90-95% van de uurhokken en zonder gegroepeerde lege hokken, kreeg de plant geen kaartje in de Atlas (VAN ROMPAEY & DELVOSALLE 1972). Sindsdien is er weinig veranderd en mag worden aangenomen dat schijfkamille op zowat elk geschikt terrein aanwezig is. Alleen in de Kempen komt de soort lokaal minder voor.

Legende: vierkant 1939-1971, stip 1972-2004:
Verspreidingskaart
Zaadbank:
behoudt kiemkracht op lange termijn (zaden overleven op zijn minst 5 jaar, en vaak langer).
Kiemperiode:
vanaf Herfst
Gebruik:
geen nuttig gebruik
Bladseizoen:
overwinterend groen
Levensvorm:
therofyt
Mycorrhizen:
Blaasvormige-'arbuscular' mycorrhizen
Geslachtsverdeling:
polygaam
Vruchttype:
eenzadige dopvrucht of noot
Vruchtkleur:
onopvallend
Verbreidingswijze:
dieren (uit- en inwendig)
regen
windstrooier
Verbreidingsstrategie:
een overblijvende zaad - of sporenbank
Indigeniteit:
neofyt
Herkomst:
Noord-Amerika
Noord-Oost-Azie
Levensstrategie volgens Grime:
R
Grime-competitiewaarde:
0.00
Grime-stresswaarde:
0.00
Grime-ruderaliteitswaarde:
10.00
Ellenberg licht:
lichtplanten
Ellenberg vocht:
indicator van matig vochtige standplaatsen
Ellenberg pH:
zwakke zuurindicator tot zwakke base-indicator
Ellenberg voedselrijkdom:
uitgesproken stikstofrijke bodems
Maaigevoeligheid:
matig/redelijk maaitolerant
Ecologische amplitude:
smalle amplitude
Gebondenheid aan grondwater:
afreatofyt

Schijfkamille is een pionier van uitgesproken voedselrijke, vochtige tot droge bodems. Als tredplant groeit de soort in uiteenlopende milieus, zoals de open vegetaties bij de toegangsplaats tot weiden, plekken met verdichte bodems op vergraven terreinen en gronddepots (bv. na uitdrogen van plassen), ruderale vegetaties op afbraakterreinen met steenslag, de overgangszone met een lagere begroeiing tussen grazige berm en rijweg, de voegen tussen straatstenen en plaveien, aardewegen, het erf van boerderijen, bouwland enz. Groeit het vegetatiedek geleidelijk dicht, dan ruimt schijfkamille baan, maar in permanent ijle, lage tredplantenbegroeiingen verhindert herhaalde beschadiging niet dat de soort zaad produceert en standhoudt.

Habitatrichtlijn 2:
Nee
Habitatrichtlijn 4:
Nee
Beschermd:
Nee
Rode lijst:
criteria niet van toepassing
Zeldzaamheid KFK-klasse:
> = 3184 kwartierhokken
In samenwerking met:
Auteur atlasteksten:
Ivan Hoste
Referenties
  • Van Landuyt W., Hoste I., Vanhecke L., Van den Bremt P. Vercruysse W. & De Beer D. (red.) 2006. Atlas van de Flora van Vlaanderen en het Brussels gewest. Nationale Plantentuin en het Instituut voor Natuur- en Bosonderzoek i.s.m. Flo.Wer vzw.

Cursussen bij Inverde

Boeken