Bouwen aan groenexpertise

Zeevetmuur

Sagina maritima

Hoogte plant

Minimaal:
3cm
Maximaal
10cm

Licht

Min:
licht
Max:
volle zon

Bloeiperiode

Vanaf:
mei
Tot:
augustus

Vocht

Min:
vochtig
Max:
vochtig

Bloemkleur

wit

Bestuiving

insektenbestuiving
Areaal:

Zeevetmuur is een Westeuropese kustsoort die in het noorden voorkomt tot halverwege Noorwegen, en noordoostelijk tot Zuid-Finland. In het Middelandse-Zeegebied is ze vooral in het westen aan te treffen, met enkele populaties tot in Klein-Azië. Ook op de Azoren en de Canarische Eilanden vind je deze soort. Tot 1972 was zeevetmuur bekend van slechts 3 uurhokken. De soort werd zo goed als zeker over het hoofd gezien. Momenteel is het verspreidingspatroon aan de kust, althans op uurhokniveau, vrij compleet.

Verspreiding in Vlaanderen:

De laatste jaren is de soort op heel wat plaatsen in het binnenland ontdekt, in ogenschijnlijk sterk van elkaar verschillende biotopen. Een eerste reeks waarnemingen komt van dorpskernen in voornamelijk de Polders, waar zeevetmuur – dikwijls samen met liggende en tengere vetmuur – te vinden is tussen kasseien bij de kerk (St-Margriete, Zuienkerke (hier ook op het kerkhof ), Houthave, Meetkerke, Zandvoorde, Bredene - Blauwe Sluis, Nieuwkerke, Jabbeke). Een tweede serie meldingen komt van al dan niet zilte opgespoten terreinen of vergelijkbare standplaatsen in industriezones (Gent, Antwerpen). Aan het station van Poperinge werd zeevetmuur gevonden op het perron en langs de sporen. Op twee plaatsen staat de soort bij een zoutdepot. Tenslotte werd de soort gevonden bij steenkoolterminals, waar ze met duizenden kan groeien in vochtige depressies. Het leidt geen twijfel dat deze weinig tot de verbeelding sprekende soort zwaar onderschat is. Vooral in het binnenland is ze waarschijnlijk nog op tal van plaatsen te vinden. Ook in Noord-Frankrijk is zeevetmuur recentelijk tot vele kilometers diep in het binnenland aangetroffen in dorpscentra.

Legende: vierkant 1939-1971, stip 1972-2004:
Verspreidingskaart
Kiemperiode:
vanaf Herfst tot Voorjaar
Gebruik:
geen nuttig gebruik
Bladseizoen:
overwinterend groen
Levensvorm:
therofyt
Geslachtsverdeling:
tweeslachtig
Vruchttype:
doosvrucht
Vruchtkleur:
onopvallend
Verbreidingswijze:
windstrooier
regenwater
Indigeniteit:
inheems
Herkomst:
oorspronkelijk inheems
Grime-competitiewaarde:
0.00
Grime-stresswaarde:
0.00
Grime-ruderaliteitswaarde:
0.00
Ellenberg licht:
lichtplanten
Ellenberg vocht:
indicator van vochtige standplaatsen, maar ook bestand tegen overstromingen
Ellenberg pH:
tussen zwakke base-indicator en base- en kalkindicator,meest op basische bodem
Ellenberg voedselrijkdom:
stikstofarme bodems
Ecologische amplitude:
smalle amplitude
Gebondenheid aan grondwater:
zoutplant

Zeevetmuur is kenmerkend voor vrij open vegetaties met een sterke zoet-zout- en nat-drooggradiënt (WEEDA et al. 2003). De natuurlijke standplaats van de soort wordt gevormd door de bovenranden van strandvlaktes en kwelders. Tegenwoordig is ze aan de kust vooral aan te treffen tussen de voegen van de beschoeiing van zeedijken, of onder bankjes en langs muren bovenop die zeedijken. In het binnenland staat de soort dikwijls op standplaatsen vergelijkbaar met die van tengere vetmuur, maar in een lagere, vochtigere zone.

Habitatrichtlijn 2:
Nee
Habitatrichtlijn 4:
Nee
Beschermd:
Nee
Rode lijst:
niet bedreigd
Zeldzaamheid KFK-klasse:
60-131 kwartierhokken
In samenwerking met:
Auteur atlasteksten:
Ward Vercruysse

Cursussen bij Inverde

Boeken