Bouwen aan groenexpertise

Moerasooievaarsbek

Geranium palustre

is een indicator van een goede toestand voor

Natuurstreefbeeld: Grote vossenstaartgraslanden met Weidekervel en of Weidekervel-torkruid (6510_hua)

is een indicator van een goede toestand voor

Natuurstreefbeeld: Moerasspirearuigte (6430_hf)

Hoogte plant

Minimaal:
30cm
Maximaal
80cm

Licht

Min:
licht
Max:
volle zon

Voedsel

Min:
matig voedselrijk
Max:
voedselrijk

Bloeiperiode

Vanaf:
juni
Tot:
augustus

Vocht

Min:
vochtig
Max:
nat

Bloemkleur

paars, violet, purper, lila

Bestuiving

bijen, hommels e.a.
Areaal:

Het areaal van moerasooievaarsbek is vooral Midden- en Oost- Europees. Westelijk reikt het areaal tot Oost-Frankrijk (Alpen, Vogezen, Jura), Midden-Duitsland en Denemarken. In Nederland komt de soort niet voor. Het is dan ook zeer de vraag of de soort in Vlaanderen inheems is, dan wel ingeburgerd. Noordelijk strekt het areaal zich uit tot Zuid-Zweden en Finland. Zuidelijk komt de plant voor tot in de Alpen, het noorden van de Balkan, Roemenië en Centraal-Oekraïne, met een voorpost in de Kaukasus. Oostelijk loopt het verspreidingsgebied door tot aan de Oeral.

Verspreiding in Vlaanderen:

Moerasooievaarsbek is in Vlaanderen uiterst zeldzaam en werd voor het eerst waargenomen in het Peerdsbos (Schoten) in 1922. De oudste Belgische vondsten dateren evenwel uit de negentiende eeuw. Van de eerste karteerperiode zijn vondsten bekend uit de Brabantse Demervallei en de Limburgse Herkvallei. Tijdens de tweede karteerperiode was moerasooievaarsbek nog steeds bekend van de Herkvallei. Bovendien werd een nieuwe vindplaats ontdekt in een beekvallei nabij het Limburgse Helchteren. Ook zijn er twee groeiplaatsen gevonden in de onmiddellijke omgeving van Gent en één in Bornem. Bij de oudste Vlaamse waarneming zou, gelet op de standplaats, kunnen worden gedacht aan een ontsnapte tuinplant. De soort is vrij courant als sierplant te verkrijgen. Of dat vroeger ook het geval was, weten we niet. Voor de andere waarnemingen ligt een dergelijke denkpiste minder voor de hand. Moerasooievaarsbek blijft dus een wat merkwaardige soort, want op veel plaatsen aan de rand van het natuurlijke areaal (bv. in Duitsland, Frankrijk en Italië) komt ze voor in geïsoleerde populaties. Of ze Vlaanderen op eigen kracht bereikt heeft, blijft een open vraag.

Legende: vierkant 1939-1971, stip 1972-2004:
Verspreidingskaart
Bladseizoen:
zomergroen
Jarigheid:
meerjarig
Vruchttype:
kluisvrucht
Vruchtkleur:
onopvallend
Verbreidingswijze:
zelf
Indigeniteit:
neofyt
Grime-competitiewaarde:
0.00
Grime-stresswaarde:
0.00
Grime-ruderaliteitswaarde:
0.00
Ellenberg vocht:
indicator van vochtige standplaatsen, maar ook bestand tegen overstromingen
Ellenberg pH:
tussen zwakke base-indicator en base- en kalkindicator,meest op basische bodem
Zuurtegraad bodem:
minimum neutraal tot maximum zwak basisch

Moerasooievaarsbek is een lichtminnende soort die bij voorkeur groeit in natte, al dan niet verruigde graslanden (hooilanden), rietlanden en wat opener moerasbos. Ze houdt van eerder voedselrijke, neutrale tot kalkrijke bodems en verdraagt zelfs vrij langdurige overstromingen goed. Dit laatste verklaart waarom men de plant kan aantreffen in oeverzones langs stromend en stilstaand water.

Habitatrichtlijn 2:
Nee
Habitatrichtlijn 4:
Nee
Beschermd:
Nee
Sieber codes:
GB3
OP3
OPB3
# planten per m²:
6
Aanplanten:
In groepen van 3 tot 10
Rode lijst:
bedreigd
Zeldzaamheid KFK-klasse:
1-17 kwartierhokken
In samenwerking met:
Auteur atlasteksten:
Paul Van den Bremt
Referenties
  • Van Landuyt W., Hoste I., Vanhecke L., Van den Bremt P. Vercruysse W. & De Beer D. (red.) 2006. Atlas van de Flora van Vlaanderen en het Brussels gewest. Nationale Plantentuin en het Instituut voor Natuur- en Bosonderzoek i.s.m. Flo.Wer vzw.

Cursussen bij Inverde

Boeken