Verlanding

Bij een normale verlanding zinkt afgestorven plantenmateriaal naar de bodem en maakt zo het water ondieper maken. Zuurstofarmoede zorgt er immers voor dat de plantenresten niet volledig verteren. In rustig water kan echter ook verlanding optreden door middel van drijftillen (of kraggen). Dit zijn drijvende matten van in elkaar gestrengelde dikke wortelstokken van Riet, waterlelie, Gele plomp, enz., die samen met strooisel door wind en golfslag bijeengedreven zijn. Op deze drijvende matten vestigen zich gespecialiseerde planten zoals Waterscheerling (Cicuta virosa), sommige zegges en Waterzuring (Rumex hydrolapathum). Drijftillen kunnen al of niet verbonden met de oever voorkomen. In het eerste geval zit er een "scharnierzone" tussen de drijftil en het vasteland, die wel onder water kan komen. Onder de mat vormen zich vaak gasbellen die bijdragen tot het drijvend vermogen. In ieder geval gaan ze op en neer met de wisselende waterstand en is het in feite onmogelijk en gevaarlijk erop te lopen. Wanneer sommige planten, vooral bomen en struiken, erin slagen met hun wortels doorheen de drijvende mat de vaste bodem te bereiken raken de drijftillen verankerd. Ze kunnen dan niet meer omhoog bij een verhoogde waterstand en de vegetatie verdrinkt. Het verlandingsproces moet dan opnieuw beginnen, zij het in meer gunstige omstandigheden omdat het water ondieper geworden is door de verzonken drijftil. De verlanding is een volkomen natuurlijk proces dat steeds min of meer zal aanwezig zijn.