Ferrarisbos

Slechts ongeveer 15 procent van de huidige bosoppervlakte, was ook op het einde van de 18e eeuw al bos. Dergelijke oude bossen hebben vaak een hoge natuurwaarde omdat er heel wat soorten voorkomen die je niet in jongere bossen aantreft. Veel van deze soorten hebben met elkaar gemeen dat ze een lage kolonisatiecapaciteit hebben, wat betekent dat ze zich zeer moeizaam verspreiden. Enkele typische oude bossoorten zijn Slanke sleutelbloem, Dalkruid, Bosanemoon, Wilde hyacint en Daslook. Het bos in onze streken kent een lange geschiedenis van menselijke beïnvloeding. Die menselijke invloed komt algemeen neer op bosvernietiging en degradatie, al waren er ook periodes waarin aan bosuitbreiding werd gedaan. De bosoppervlakte in Vlaanderen bereikte een dieptepunt rond 1850. Bos moest vaak plaatsmaken voor landbouwgrond of degradeerde door overbeweiding, strooiselroof etc. Later werd dan op verschillende plaatsen herbebost. De ingrepen in het verleden zijn vandaag nog zichtbaar in de soortensamenstelling en de structuur van het bos en de bodem. Net daarom zijn oude bossen van groot belang. De "grootste" oude boskernen liggen rond Brussel en Leuven, het Zoniënwoud, het Hallerbos en het Meerdaalwoud. Veel jong bos ligt in de Kempen, waar er veel dennenaanplantingen zijn toen de mijnbouw nog een belangrijke rol speelde in ons land. De jonge stammen werden gebruikt om gangen te stutten.