Korstmos

Elk korstmos bestaat uit twee levensvormen: een groenwier of een blauwwier enerzijds en een schimmel anderzijds. De groen- of blauwwieren zorgen voor het voedsel. Beide zijn in staat aan fotosynthese te doen en maken zo voedingsstoffen aan. De schimmel profiteert van de aangemaakte voedingsstoffen, beschermt de wieren tegen uitdroging, zonnestraling en ongedierte en levert ook mineralen. Wereldwijd zijn er ongeveer 18 000 korstmossoorten geïdentificeerd. Korstmossen kunnen temperaturen lager dan -30°C weerstaan en kunnen bijna totale uitdroging overleven door lange tijd, vaak jarenlang, in een rustfase te blijven, en na toevoeging van water weer tot leven te komen. Ze zijn zeer belangrijk in het hooggebergte en in de poolgebieden. In het hoge Noorden vormen ze vaak het enige voedsel voor de rendieren. Veel korstmossen groeien zeer traag (soms niet meer dan 0,1 mm per jaar), en groeien daarom vooral op plaatsen waar ze niet door andere planten kunnen worden verdrongen. Ze vragen niet veel voedingsstoffen, en kunnen die vaak halen uit het stof in de lucht. Korstmossen zijn erg gevoelig voor luchtvervuiling en hun voorkomen wijst op zuivere lucht. In milieustudies worden ze daarom vaak gebruikt als bio-indicatoren.