Bouwen aan groenexpertise

Gewone zeehond

Phoca vitulina

De Gewone zeehond is een relatief kleine zeehondensoort. Volwassen mannetjes worden zo’n 1,5 tot 1,9 m groot en wegen tot 120 kg. Wijfjes zijn met hun 1,3 tot 1,6 m wat kleiner en minder zwaar. Het lichaam is torpedovormig, de kop vrij klein en rond.

Mooie beelden van zeehonden kan je bekijken op de website van Onze natuur.(opent nieuw venster)

Rust dient te worden verzekerd in de gebieden waar regelmatig Gewone zeehonden aan land komen. Lozing van vervuilende stoffen en warrel- en strandnetvisserij dient goed te worden gereglementeerd.

De Gewone zeehond is een relatief kleine zeehondensoort. Volwassen mannetjes worden zo’n 1,5 tot 1,9 m groot en wegen tot 120 kg. Wijfjes zijn met hun 1,3 tot 1,6 m wat kleiner en minder zwaar. Het lichaam is torpedovormig, de kop vrij klein en rond. De snuit loopt via een holle, gebogen neuslijn in het voorhoofd over. De neusgaten staan in een V-vorm en raken elkaar aan de basis. De vacht is variabel gekleurd maar is meestal zandkleurig bij jongere dieren en donkergrijs bij oudere exemplaren. De vacht is gevlekt, de vlekken variëren van lichtgrijs tot zwart.

Areaal:

Gewone zeehonden komen in het hele noordelijk halfrond voor tussen de 40ste en 70ste breedtegraad. De grootste populaties zijn te vinden in Engeland, langs de Zweedse westkust en in de Waddenzee. Na een sterke populatieafname in de jaren ’60 en ’70 is de soort sinds begin de jaren ’90 opnieuw aan een opmars bezig. De Gewone zeehond plant zich niet (meer) voort aan de Vlaamse kust, maar wordt er wel nog vaak (en steeds vaker) waargenomen. Ze worden hoofdzakelijk in de meest rustige zones aan de kust (vooral IJzermonding te Nieuwpoort en Sternenschiereiland te Zeebrugge) en op zandbanken in het Schelde-estuarium aangetroffen. Elk jaar spoelen op het strand 10 tot 20 verzwakte, jonge dieren aan. Deze worden na een revalidatieperiode vrijgelaten in de Westerschelde. Soms zwemmen zeehonden verder het binnenland op via rivieren en kanalen. Ook wordt de soort af en toe in open zee opgemerkt; echte concentraties van waarnemingen zijn er echter niet.

Ecologie:

Gewone zeehonden komen in allerlei kustbiotopen voor, gaande van rotskusten, waddengebieden en riviermondingen tot zand- en kiezelstranden. In de zuidelijke Noordzee zijn dat vooral ondiepe kustwateren met zandbanken. Voor de voortplanting zijn zandbanken waar voldoende rust heerst in de buurt van dieper water essentieel. Gewone zeehonden kunnen ook op volle zee worden aangetroffen maar blijven globaal gezien dichter bij de kust dan Grijze zeehonden. Gewone zeehonden voeden zich met allerlei soorten vis zoals Tong, Haring, Kabeljauw en Zandspiering, maar ook met inktvissen en weekdieren.

Rode lijst:
Met uitsterven bedreigd
Habitatrichtlijn 2:
Ja
Habitatrichtlijn 4:
Nee
Vogelrichtlijn:
Nee
Jachtwild:
Nee
Invasieve exoot:
Nee
Soortenbesluit:
Categorie 2 (Beschermd 2)
Bedreigingen:

Ondanks de populatietoename die zich in de loop van het laatste decennium voltrok, kent de Gewone zeehond nog steeds een aantal bedreigingen. Gezien ze in de Noordzee aan de top van de voedselpiramide staan, zijn ze gevoelig voor accumulatie van vervuilende stoffen. Ook zijn ze erg vatbaar voor de virale ‘zeehondenziekte’ die onder andere in 1988 en 2002 veel slachtoffers maakte in de Noordzeepopulaties. Verstoring is mogelijk de belangrijkste hinderpaal voor een vestiging aan de Vlaamse kust. Verstrikking in warrel- en strandnetten is tevens een probleem. Andere mogelijke gevaren zijn aanvaringen met schepen en overbevissing. Over de gevolgen van het bouwen in zee (o.a. heien van palen voor windmolenparken) is weinig bekend.

In samenwerking met: