Vraatschade

Als dit in beperkte mate en goed verspreid over de soorten en het bos gebeurt, is er geen probleem. Maar als bepaalde soorten meer worden opgegeten dan andere en de vraatschade ernstige vormen aanneemt, kan er sprake zijn van schade. Verschillende factoren zijn bepalend voor vraatschade: onder andere de reewilddichtheid, de opbouw van het bos, de intensiteit van jacht en het voedselaanbod voor de dieren.

Herten en reeën hebben een sterke voorkeur voor bepaalde boomsoorten. De voorkeur gaat vooral uit naar loofbomen, maar ook knoppen en topscheuten van naaldbomen kunnen sterk bevreten worden. Bij een laag voedselaanbod zullen zelfs de minst smakelijke soorten aangevreten worden. Kleine zaailingen kunnen door vraat direct afsterven. Wat oudere bomen lopen weer uit aan de onaangetaste of slapende knoppen. Dit gaat vaak ten koste van de houtkwaliteit. De boom kan een kromme stam krijgen of meerstammig worden als de topscheut wordt opgevreten. Bij herhaalde ernstige vraatschade kan ook een oudere boom uiteindelijk afsterven. Wanneer de topscheut echter de kans krijgt boven de vraatgrens uit te komen, zal de boom vanaf dat moment normaal verder groeien. Bij reeën ligt de vraatgrens op ongeveer 1,2 meter en bij edelherten op 1,6 meter. In uitzonderingssituaties kan het ook hoger zijn, bijvoorbeeld als ze op hun achterpoten gaan staan of de boom of struik met de borst naar beneden drukken. Door hun vraat kunnen herten en reeën de soortensamenstelling dus sterk beïnvloeden. Met name de smakelijke soorten, zoals inlandse eik, linde, haagbeuk of lijsterbes, lopen bij een hoge wildstand de kans om geheel of gedeeltelijk uit de menging te verdwijnen. Een verjonging en op termijn zelfs een heel bos kan zo worden gedomineerd door een beperkt aantal (naaldboom)soorten die niet of nauwelijks gegeten worden. Er treedt dus ontmenging op, waardoor de doorgaans gewenste bosontwikkeling naar een ongelijkjarig, gemengd bos met een (groot) aandeel loofboomsoorten verstoord wordt. Wilde zwijnen eten vanaf de zaadval grote hoeveelheden eikels en beukennootjes. Bij zeer hoge dichtheden wilde zwijnen kan dit ertoe leiden dat vrijwel al het zaad wordt opgevreten en er nauwelijks verjonging opkomt van deze soorten. Ook herten eten overigens graag eikels.