Bouwen aan groenexpertise

Gele dovenetel

Lamium galeobdolon

Gerelateerd onderwerp

Lentebloeiers

is een indicator van een goede toestand voor

Natura 2000: Eiken-Beukenbossen met Wilde hyacint en Parelgras-Beukenbossen (9130)

is een indicator van een goede toestand voor

Natura 2000: Essen-Eikenbossen zonder Wilde hyacint (9160)

is een indicator van een goede toestand voor

Natuurstreefbeeld: Valleibossen (91E0_va)

is een indicator van een goede toestand voor

Natuurstreefbeeld: Eiken-Beukenbossen met Wilde hyacint en Parelgras-Beukenbossen (9130)

is een indicator van een goede toestand voor

Natuurstreefbeeld: Essen-Eikenbossen zonder Wilde hyacint (9160)

Hoogte plant

Minimaal:
20cm
Maximaal
60cm

Licht

Min:
schaduw
Max:
lichte schaduw

Voedsel

Min:
matig voedselarm
Max:
matig voedselrijk

Bloeiperiode

Vanaf:
april
Tot:
juni

Vocht

Min:
frisse bodem
Max:
vochtig

Bloemkleur

geel

Bestuiving

bijen, hommels e.a.
Areaal:

De kern van het areaal van gele dovenetel is Midden-Europa. In grote delen van dat areaal komen de twee ondersoorten samen voor. De soort komt op de Britse Eilanden vooral voor in Engeland en Wales. Noordelijk reikt het areaal tot in Zuid- Zweden. Oostelijk loopt het verspreidingsgebied aaneengesloten door tot in het westen van Europees Rusland. In Zuid- Europa komt de soort overal voor, met uitzondering van het grootste deel van het Iberisch Schiereiland en van Griekenland. Met uitzondering van de Ardennen, waar de soort vrij zeldzaam is, is gele dovenetel in Wallonië algemeen.

Verspreiding in Vlaanderen:

In Vlaanderen is gele dovenetel globaal algemeen. In vergelijking met de vorige karteerperiode, is gele dovenetel sterk vooruitgegaan. Doordat de ondersoorten niet consequent apart werden gekarteerd, krijgt men meer dan waarschijnlijk een enigszins vertekend beeld (LETEN 1988). In de Leemstreek en in de Voerstreek is subsp. montanum zeker de courante ondersoort, die er bovendien goed standhoudt. In de Zand- en Zandleemstreek daarentegen is subsp. argentatum het meest verspreid en bovendien in volle expansie. In die regio is subsp. montanum te vinden in oude bosgebieden, parken en landgoederen, en in beekvalleien met verspreide bosjes en lijnvormige landschapselementen.

Legende: vierkant 1939-1971, stip 1972-2004:
Verspreidingskaart
Zaadbank:
vergankelijk (zaden overleven zelden langer dan één jaar).
Kiemperiode:
vanaf Late voorjaar
Gebruik:
geen nuttig gebruik
Bladseizoen:
groenblijvend
Worteldiepte:
10cm
Levensvorm:
kruidachtige chamaefyt
Mycorrhizen:
26-74% van de waarnemingen infectie met blaasvormige-'arbuscular' mycorrhizen
Geslachtsverdeling:
tweeslachtig
Jarigheid:
meerjarig
Vruchttype:
splitvrucht
Vruchtkleur:
onopvallend
Verbreidingswijze:
mieren
Verbreidingsstrategie:
zijdelingse vegetatieve voortplanting
seizonale verjonging met behulp van zaden
Indigeniteit:
inheems
Herkomst:
oorspronkelijk inheems
Levensstrategie volgens Grime:
S/SC
Grime-competitiewaarde:
2.50
Grime-stresswaarde:
7.50
Grime-ruderaliteitswaarde:
0.00
Ellenberg licht:
schaduwplanten
Ellenberg vocht:
indicator van matig vochtige standplaatsen
Ellenberg pH:
zwakke zuurindicator tot zwakke base-indicator
Ellenberg voedselrijkdom:
matig stikstofrijke bodems
Ecologische amplitude:
smalle amplitude
Gebondenheid aan grondwater:
plaatselijke freatofyt
Zuurtegraad bodem:
minimum zwak zuur tot maximum zwak basisch

Er worden in België drie ondersoorten van gele dovenetel onderscheiden (LAMBINON et al. 1998). Subsp. montanum is mogelijk het enige wilde taxon in Vlaanderen. Indien subsp. galeobdolon al in Vlaanderen voorkomt, dan is ze in ieder geval uiterst zeldzaam. Subsp. argentatum (bonte gele dovenetel) is waarschijnlijk ontstaan als een kweekproduct. Deze ondersoort is een courante verschijning in tuinen. Ze verwildert gemakkelijk en raakt steeds meer ingeburgerd. Gele dovenetel (subsp. montanum) is een schaduwminnende plant van loofbossen op eerder voedselrijke gronden met een goede strooiselvertering. De soort heeft een duidelijke voorkeur voor niet al te zure tot neutrale, eerder vochtige tot vrij natte, lemige tot zandlemige bodems. Buiten het bos vindt men haar vooral in schaduwrijke houtkanten en in wat bredere hagen, het meest op de oeverwallen van wat natuurlijker ogende waterlopen. De wilde ondersoort is vaak gelieerd aan oud bos of aan secundair bos. In dit laatste geval hield ze, in tijden dat er geen bos was, stand in overgebleven lijnvormige landschapselementen. Gele dovenetel kan vooral dominant worden onder hakhout- en middelhoutexploitatie. De soort is een slechte kolonisator van volledig nieuw bos. Bonte gele dovenetel vindt men daarentegen ook in jong bos, vooral op wat voedselarmere en vaak ook iets drogere en zuurdere bodems.

Habitatrichtlijn 2:
Nee
Habitatrichtlijn 4:
Nee
Beschermd:
Nee
Sieber codes:
B2
B3
BR2
BR3
# planten per m²:
6
Aanplanten:
In groepen van 3 tot 10
Rode lijst:
niet bedreigd
Zeldzaamheid KFK-klasse:
1129-1856 kwartierhokken
In samenwerking met:
Auteur atlasteksten:
Paul Van den Bremt
Referenties
  • Van Landuyt W., Hoste I., Vanhecke L., Van den Bremt P. Vercruysse W. & De Beer D. (red.) 2006. Atlas van de Flora van Vlaanderen en het Brussels gewest. Nationale Plantentuin en het Instituut voor Natuur- en Bosonderzoek i.s.m. Flo.Wer vzw.

Cursussen bij Inverde

Boeken