Bouwen aan groenexpertise

Stekende wolfsklauw

Lycopodium annotinum

Hoogte plant

Minimaal:
5cm
Maximaal
10cm

Licht

Min:
schaduw
Max:
half schaduw

Voedsel

Min:
voedselarm
Max:
voedselarm

Bloeiperiode

Vanaf:
augustus
Tot:
september

Vocht

Min:
vochtig
Max:
vochtig

Bloemkleur

bloemdek ontbreekt

Bestuiving

windbestuiving
Areaal:

In Europa strekt het areaal zich zuidelijk uit tot de Pyreneeën, de Alpen en de Karpaten, noordelijk tot aan de Noordkaap.

Verspreiding in Vlaanderen:

Stekende wolfsklauw is reeds sinds lange tijd niet meer in Vlaanderen gevonden. De enige vondst dateert van eind negentiende eeuw (Groenendaal, door Ch. Bommer). In Wallonië houdt de plant stand op een zeer sterk geslonken aantal groeiplaatsen in de Ardennen (SAINTENOY-SIMON 1999).

De Stekende wolfsklauw is een lichtgroene, sterk vertakte plant. In Nederland draagt hij betrekkelijk zelden sporenaren, deze hebben in de nazomer rijpe sporen. Vaak vormt hij grote matten van lange, kruipende, wortelende stengels met opstijgende, heel laag blijvende zijstengels. De bladeren zijn stijf en stekend en staan bijna recht af. De kruipende stengels zijn maar hier en daar met wortels in de grond verankerd. Ze dragen kleinere en verder uiteenstaande bladeren dan de opstijgende stengels. Deze laatste vertonen 'insnoeringen' in de bebladering: de bladeren die laat in het jaar ontluiken zijn korter en meer omhoog gericht dan de eerder gevormde. Het stengelstuk tussen twee insnoeringen is dus het groeiresultaat van één jaar. Sporenvormende exemplaren dragen aan het eind van opstijgende zijstengels zittende, alleenstaande, geelachtige sporenaren. De breed driehoekige, iets gekartelde sporenbladen lopen uit in een punt, die naar buiten buigt. Oudere, half liggende exemplaren van de Plompe wolfsklauw kunnen voor de Stekende wolfsklauw worden aangezien, maar missen de ver kruipende, wortelende stengels.

De Stekende wolfsklauw komt voor in de koudere streken en de gebergten van het noordelijk halfrond. In Nederland, dat aan de rand van zijn areaal ligt, is hij zeer zeldzaam en grotendeels beperkt tot het noordoosten van het land. De Stekende wolfsklauw werd pas aan het begin van de 20ste eeuw in ons land ontdekt. Men heeft wel verondersteld dat hij zich pas kon vestigen nadat op grote schaal naaldhout was aangeplant. Zelfs werd de gedachte geopperd dat hij met jonge boompjes was ingevoerd.

Inderdaad liggen de meeste groeiplaatsen in boswachterijen, in tamelijk vochtig naaldbos. Maar de plant is inmiddels ook in meer 'oorspronkelijke' vegetatietypen aangetroffen, namelijk onder Zomereiken (Quercus robur), op vochtige heiden en tussen Kruipwilg (Salix repens) aan de rand van duinvalleien. Vermoedelijk hebben we te maken met een plant die aan de grens van haar mogelijkheden sporadisch en deels onbestendig voorkomt, soms op natuurlijke standplaatsen en soms in door de mens geschapen omstandigheden.

© E.J. Weeda, Nederlandse Oecologische flora, IVN, 1985 (deel 1).

Zaad:
vanaf augustus tot september
Gebruik:
geen nuttig gebruik
Bladseizoen:
groenblijvend
Levensvorm:
kruidachtige chamaefyt
Geslachtsverdeling:
sporenplant
Vruchttype:
sporen
Vruchtkleur:
onopvallend
Verbreidingswijze:
wind
Indigeniteit:
inheems
Herkomst:
oorspronkelijk inheems
Grime-competitiewaarde:
0.00
Grime-stresswaarde:
0.00
Grime-ruderaliteitswaarde:
0.00
Ellenberg licht:
schaduwplanten
Ellenberg vocht:
indicator van matig vochtige tot vochtige standplaatsen
Ellenberg pH:
zuurindincator
Ellenberg voedselrijkdom:
stikstofarme bodems
Ecologische amplitude:
smalle amplitude
Gebondenheid aan grondwater:
afreatofyt
Zuurtegraad bodem:
minimum zuur tot maximum zuur

Stekende wolfsklauw is een soort van zure, voedselarme bossen op vochtige grond. In het buitenland groeit ze ook in veengebieden tussen heidebegroeiingen en in toendravegetaties. Stekende wolfsklauw is een soort van de koele en gematigde streken van het noordelijk halfrond. In het zuiden van haar verspreidingsgebied komt ze enkel in gebergten voor.

Habitatrichtlijn 2:
Nee
Habitatrichtlijn 4:
Nee
Beschermd:
Nee
Rode lijst:
uitgestorven
Zeldzaamheid KFK-klasse:
0 kwartierhokken
In samenwerking met:
Auteur atlasteksten:
Wouter Van Landuyt
Referenties
  • Van Landuyt W., Hoste I., Vanhecke L., Van den Bremt P. Vercruysse W. & De Beer D. (red.) 2006. Atlas van de Flora van Vlaanderen en het Brussels gewest. Nationale Plantentuin en het Instituut voor Natuur- en Bosonderzoek i.s.m. Flo.Wer vzw.

Cursussen bij Inverde

Boeken