Bitter barbarakruid

Barbarea intermedia

Habitat: 

De biotoopvoorkeur van bitter barbarakruid in Vlaanderen is weinig bekend. WEEDA et al. (1987) vermeldt voor Nederland vooral veen- en kleibodems. Ook in Vlaanderen mogen we aannemen dat de soort vooral op alluviale klei groeit en dat ze vochtafhankelijk is. Overigens verdienen de milieuvereisten van de soort meer aandacht. De best bekende Vlaamse standplaats van bitter barbarakruid bevindt zich langs de Grens- maas. Daar komen drie verschillende soorten barbarakruid voor, die qua standplaats netjes van elkaar gescheiden zijn. Bitter barbarakruid staat er massaal (duizenden exemplaren) in het mooiste schraalgrasland van de Maasvallei, te Meeswijk, temidden van een interessante begroeiing met steenhoornbloem, viltganzerik, gewone reigersbek, vroegeling, zandhoornbloem, zandmuur enz.

Nederlandse oecologische flora

Bitter barbarakruid is een tamelijk kleine plant waarvan alle bladeren geveerd zijn. De bovenste stengelbladen hebben een smalle eindslip, een of meer paren zijslippen en gewimperde oortjes. Hierin verschilt deze soort van Gewoon en Stijf barbarakruid, waarvan de bovenste bladeren minder diep ingesneden zijn en een grote eindslip hebben. De hauwen staan bij Bitter barbarakruid rechtop en vormen een dichte tros, die er onregelmatig uitziet.

Deze soort komt voor in West- en Zuid-Europa en het Atlasgebied. Tot voor kort werd zij in Nederland als adventiefplant beschouwd. Bij herbariumonderzoek is gebleken dat Bitter barbarakruid tientallen malen door floristen is verzameld zonder herkend te worden, doordat de planten voor andere Barbareasoorten werden aangezien. Er is geen reden om deze soort niet tot de Nederlandse flora te rekenen.

Als kleinste van de drie inheemse Barbarakruiden blijft zij gemakkelijk onopgemerkt. De tot dusver bekende vondsten zijn verspreid door een groot deel van het land gedaan, de meeste in veen- en kleistreken. Een algemene soort is Bitter barbarakruid in elk geval niet.

Voorzover bekend komt deze soort op soortgelijke plaatsen voor als Gewoon barbarakruid: open plekken in enigszins vochtige bermen, waar de grasmat niet gesloten is. Omdat het voorkomen van Bitter barbarakruid in Nederland nog onvoldoende bekend is, verdient deze soort speciale aandacht.

© E.J. Weeda, Nederlandse Oecologische flora, IVN, 1987 (deel 2).