Zwarte bes

Zwarte bes groeit van nature op vrij natte tot natte, matig stikstofrijke standplaatsen in tamelijk schaduwrijk loofbos in laagveengebieden, en in beek- en rivierdalen op lemige tot kleiige en vaak ook venige bodems. Verder vindt men de struik ook langs de binnenduinrand, maar het is onduidelijk of de soort daar van nature thuishoort. In tegenstelling tot wat men zou kunnen vermoeden, is zwarte bes in Vlaanderen slechts vrij laat doorgebroken als cultuurgewas. Ten tijde van DODOENS (1554) en DE L'OBEL (1581) werd ze maar op weinig plaatsen gekweekt, omdat men de bessen niet echt lekker vond. Later kwam de struik in de gratie als medicinale plant en, vooral vanaf de tweede helft van de negentiende eeuw, als leverancier van klein fruit.