Veegschade

Mannetjesherten en -reebokken werpen jaarlijks hun gewei af, waarna direct een nieuw gewei begint te groeien. Dit groeiende gewei wordt ook wel het bastgewei genoemd, omdat een fluweelachtige huid (de bast) het gewei bedekt. Als het gewei is volgroeid, sterft de bast af. Om deze bast, en de ermee gepaard gaande jeuk, kwijt te raken, wordt het gewei tegen vooral jonge, buigzame bomen met laaghangende takken geschuurd op een halve tot een meter hoogte. Het aantal bomen dat op deze wijze beschadigd raakt, is veelal beperkt. In principe kan elke boom geveegd worden, maar bepaalde soorten zijn er toch gevoeliger voor, waaronder lariks, douglas en grove den.

Door dit schuren wordt de schors van de boom beschadigd. Dit heeft meerdere nadelen:

• De wond vormt een ingangspoort voor schimmels en bacteriën, waardoor houtrot kan ontstaan.

• Het leidt tot een groeivermindering, omdat de aan- en afvoer van water en voedingsstoffen gedeeltelijk worden onderbroken. Bovendien zal de boom energie moeten steken in het overgroeien van de wond. Wanneer de wond een groot deel van de stam omvat, kan de boom afsterven.

• De wond leidt mogelijk tot een waardevermindering van het hout. De wond wordt op termijn overgroeid, maar uiteraard zal deze wond te zien zijn in de stam. Of dit een groot probleem is, hangt af van de diameter van de boom ten tijde van de beschadiging en voor welke bestemming het hout uiteindelijk gebruikt gaat worden. Een wond die dicht tegen het hart van de boom zit is minder problematisch, omdat de wond dan waarschijnlijk in de noestige kern zit.

Edelherten vegen hun gewei in juli. Bij reeën is dit vooral in maart-april. Reeën vegen echter ook vlak voor en tijdens de bronst die in juli-augustus plaatsvindt. Dit soort vegen heeft tot doel om de grenzen van het territorium van een reebok te markeren met een geurstof die op de boom worden gedrukt. Deze geurstof komt uit de zweet- en talgklieren die tussen de twee geweistokken zitten. In oktober/november is soms sprake van een nabronst die ontstaat als geiten, die in de zomerbronsttijd niet werden bevrucht, opnieuw bronstig worden.