Brandgans

De Brandgans is een kleine, vrij compacte gans met een wit gezicht, een dikke, korte, zwarte hals, zwarte borst en een kleine snavel. De bovendelen zijn lichtgrijs met zwartwitte banden. De flanken zijn vuilwit. In vlucht is het scherpe contrast tussen de zwarte borst en de lichte buik duidelijk zichtbaar. Net zoals alle andere soorten van het geslacht Branta zijn de snavel en de poten zwart. Groepen vliegen vaak in een onregelmatige, U-vormige lijn. Vooral in vlucht laten ze een luidkeels, blaffend ‘kaw’ horen.

Leefgebied en trend

De Brandgans broedt in Europa van nature op Spitsbergen, in Arctisch Rusland en op enkele eilanden in de Baltische zee. De andere populaties in West-Europa alsook de Vlaamse zijn minstens gedeeltelijk ontstaan uit ontsnapte en uitgezette dieren uit privécollecties. Er is met zekerheid vastgesteld dat er zich ook wilde exemplaren bij deze verwilderde populaties gevoegd hebben. Het eerst bewezen broedgeval in Vlaanderenvond plaats in 1992. In 2004 werd de populatie geschat op 120-150 broedparen. Bij gebrek aan gebiedsdekkende gegevens kunnen we momenteel geen uitspraak doen over de precieze omvang van de Vlaamse populatie. In Limburg nam de soort toe van 21 broedparen in 2006 naar 73 in 2018. Aan het Schulensmeer en de Paalse plas in Beringen werd een deel van de dieren weggevangen en werden eieren geprikt om de populatiegroei te beperken. Aan de Oostkust schommelde de populatie rond 20 broedparen in de periode 2013-2018. In Nederland nam de populatie exponentieel toe sinds de jaren ‘90 tot 16.000-22.000 broedparenin 2013-2015. Momenteel lijkt de toename er afgezwakt. Verhoogd afschot zou een belangrijke reden zijn voor de stabilisatie. In Wallonië blijft de soort zeer schaars vertegenwoordigd met slechts enkele verspreide broedparen.