Bouwen aan groenexpertise

Witte els

Alnus incana

Bosbehandeling:
Alnus incana heeft stikstoffixerende bacteriën in wortelknolletjes. In de bosbouw soms gebruikt als 'stikstofproducent'
Verdraagt snoei:
ja
Interessante cultivars:
- 'Aurea': lichtgroen blad, opvallend geel tot oranje twijgen; kleiner dan de soort - 'Laciniata': met ingesneden blad; kleiner dan de soort - 'Pendula': treurvom; kleiner dan de soort
Gebruik:
hout en kurk leverende gewassen
Beschikbaarheid markt:
algemeen
Onderscheidende determinatiekenmerken:
Geen klevende delen, in tegenstelling tot Alnus glutinosa
Geslachtsverdeling:
eenslachtig, eenhuizig
Boomtype:
loofboom
Bladeren:
blad-/naaldverliezend
Boomgrootte:
vormboom
12 - 18 m (tot 20 m)
Bewortelingstype:
diepwortelend
Wortelt tamelijk diep, maar oppervlakkiger dan Alnus glutinosa
Kroonvorm:
ovaal
Compacte, onregelmatige kroon
Kroonbreedte:
gemiddeld 9 meter
Kroondichtheid:
dichte kroon, donkere schaduw
Areaal:

Witte els is oorspronkelijk inheems is in Noord-, Midden- en Oost-Europa. In het zuiden van haar oorspronkelijk Europees areaal treft men de soort vooral aan in berggebieden zoals de Alpen, de Jura, de Apennijnen en de Kaukasus. De westelijke areaalgrens loopt door Denemarken, Centraal-Duitsland, Zuid- oost-Frankrijk en Noord-Italië. Het verspreidingsgebied van witte els reikt bovendien iets noordelijker dan dat van zwarte els. In berggebieden kan de soort op grotere hoogte groeien dan zwarte els. Witte els is inheems in de noordelijkere delen van Noord-Amerika en Azië. In Wallonië werd de soort veel aangeplant en vindt men ze vaak verwilderd. In vergelijking met de vorige karteerperiode is witte els op een veel groter aantal plaatsen waargenomen. Veelal gaat het om aanplantingen. Maar de boomsoort zaait zich op tal van plaatsen uit en wordt door VERLOOVE (2002) terecht beschouwd als een ingeburgerde soort. Vegetatief kan witte els zich via wortelopslag uitbreiden.

Areaalkaart
Verspreiding in Vlaanderen:

Bij de kartering van autochtone boomsoorten in Vlaanderen door MAES & RÖVEKAMP (2000), werden meermaals oude hakhoutstoven van witte els waargenomen (bv. stoven met een omtrek van 5 tot 6 m in Oosterzele). De auteurs beschouwen dergelijke hakhoutstoven als mogelijk autochtoon. Wij betwijfelen dat ten zeerste: witte els wordt wel beschreven in Belgische dendrologische publicaties uit de achttiende eeuw, maar dan wel als uitheemse soort (bv. in DE SERVAIS 1790).

Bodemtype:
Klei
Leem
Zand
Zwaar
Licht
Bodemvocht:
Nat
Vochtig
Droog
Verdraagt droge bodems
Zuurtegraad:
- pH-indifferent - kalkminnend
Voedsel:
Min
voedselarm
Max
matig voedselrijk
Gevoeligheid voor spatzout tegen stam:
minder gevoelig
Gevoeligheid voor verdichting:
gevoelig
Verdraagt geen verharding
Gevoeligheid voor zout in wortelzone:
minder gevoelig
Gevoeligheid voor windworp:
geen verhoogd risico
Gevoeligheid voor takbreuk:
geen verhoogd risico
Gevoeligheid voor zeewind:
gevoelig
Ellenberg licht:
tussen half-schaduwplanten en half-lichtplanten
Ellenberg vocht:
indicator van vochtige standplaatsen, maar ook bestand tegen overstromingen
Ellenberg pH:
tussen zwakke base-indicator en base- en kalkindicator,meest op basische bodem
Ellenberg voedselrijkdom:
indifferent
Ellenberg wisselende waterstand:
nee
Ellenberg saliniteit:
geen zout verdragend
Ellenberg overstroming:
Deze soort kan tegen overstromingen.
Periode van uitlopen van het blad:
Bladkleur in de zomer:
Groen
Zaad:
vanaf September tot September
Kiemtijd:
vanaf Voorjaar
Draagt vruchten:
ja
Elzenproppen
Bestuiving:
windbestuiving
Vruchttype:
eenzadige dopvrucht of noot
Vruchtkleur:
onopvallend
Verbreidingswijze:
dieren
water
wind
Herkomst:
oorspronkelijk inheems
Rode lijst:
criteria niet van toepassing
Invasieve exoot:
Nee

Cursussen bij Inverde

Boeken