Winterlinde

Winterlinde is als oorspronkelijk wilde soort mogelijk helemaal uitgestorven in Vlaanderen. Misschien groeien hier of daar toch nog enkele tientallen 'oorspronkelijk inheemse' exemplaren. Genetisch onderzoek kan iets meer opheldering brengen, maar de verduidelijking zal ongetwijfeld met zich meebrengen dat nog meer exemplaren van de lijst 'mogelijk oorspronkelijk inheems' afgevoerd moeten worden. Winterlinde is met andere woorden een goed voorbeeld van een relatief veel aangeplante of verwilderde boomsoort, waarbij de globale frequentie-omschrijving voor Vlaanderen (in dit geval: ‘vrij zeldzaam’) geen weerspiegeling is van de ‘oorspronkelijke’ natuurlijke verspreiding ervan. Winterlinde is vaak bijzonder lastig te onderscheiden van de kruising tussen winter- en zomerlinde. Alleen een combinatie van kenmerken en een goede kennis van de oude cultuurklonen bieden garanties voor een juiste determinatie. De belangrijkste onderscheidende kenmerken voor winterlinde zijn de gladde of weinig geribde, gemakkelijk samendrukbare vruchten, de scheef opgerichte bloeiwijze, de weinig behaarde of zelfs kale bladonderzijde, de rossige beharing in de oksels van de nerven aan de bladonderzijde, de nauwelijks opvallende tertiaire nervatuur aan de onderzijde van het blad, de blauwgroene bladonderzijde en de kleine (d.i. 3-7 cm lange) bladeren.