Bouwen aan groenexpertise

Smalle olijfwilg

Elaeagnus angustifolia

De Smalle olijfwilg is een struik die tot 9 m hoog kan worden. De stengels, knoppen en bladeren zijn dicht bedekt met een zilverige tot roestkleurige beharing. De bladeren zijn ei- tot lancetvormig en hebben een gladde rand. Er bevinden zich stervormige haren op de bovenzijde van het blad. De rijpe bessen zijn olijfvormig en zilverig-geel tot roodachtig. De scheuten zijn meestal stekelig. De bloemen zijn geel en aromatisch.

Smalle olijfwilg is in het buitenland zeer competitief gebleken en kan een dichte vegetatie vormen waarin inheemse planten geen kans meer krijgen

Areaal:

Oorspronkelijk is de soort inheems in delen van Zuid-Europa en Azië, oostwaarts tot de Himalaya. In Vlaanderen wordt ze frequent aangeplant in plantsoenen, als zandbinder in duinen enz. Smalle olijfwilg wordt vervolgens door bessenetende vogels verspreid. Op de verspreidingskaart vallen twee concentraties van groeiplaatsen op. Vooral in de kustduinen, en in het bijzonder langs de oostkust, blijkt smalle olijfwilg frequent voor te komen, hoewel niet altijd eenduidig kan worden bepaald of een waarneming betrekking heeft op spontane dan wel aangeplante struiken. In mindere mate wordt de soort ook gevonden in de havenzone ten noorden van Antwerpen, waar smalle olijfwilg groeit op opgespoten terreinen. In Wallonië ontbreekt smalle olijfwilg nagenoeg volledig.

Verspreiding in Vlaanderen:

Smalle olijfwilg wordt in Vlaanderen mogelijk verward met andere olijfwilgensoorten. Opvallend is bijvoorbeeld dat in Groot-Brittannië alle vermeldingen van smalle olijfwilg bij nader inzien wellicht betrekking hebben op andere soorten. Onderzoek van de Vlaamse verwilderde planten leert dat bij ons zonder twijfel smalle olijfwilg de meest gekweekte en verwilderde soort is. Vlaamse opgaven van Elaeagnus multiflora zijn waarschijnlijk foutief en dienen te worden bevestigd. Wellicht hebben die vondsten betrekking op Elaeagnus umbellata, een Aziatische soort die in de Antwerpse havenzone ter hoogte van Lillo aan het inburgeren is in een semi-natuurlijke habitat (potpolder). Een andere, wintergroene olijfwilg, Elaeagnus x ebbingei, wordt eveneens soms verwilderd aangetroffen in Vlaanderen.

Legende: vierkant 1939-1971, stip 1972-2004:
Verspreidingskaart
Indigeniteit:
neofyt
Herkomst:
West-Azie
Zuid-Europa
Grime-competitiewaarde:
0.00
Grime-stresswaarde:
0.00
Grime-ruderaliteitswaarde:
0.00

Smalle olijfwilg groeit in Vlaanderen op uitgesproken zandige, vaak min of meer verstoorde, matig tot sterk voedselrijke, eerder droge standplaatsen. ln het algemeen wordt de soort vooral aangetroffen in duinen en op opgespoten terreinen. In mindere mate kan ze opduiken op verlaten spoorwegen industrieterreinen.

Habitatrichtlijn 2:
Nee
Habitatrichtlijn 4:
Nee
Beschermd:
Nee
Rode lijst:
criteria niet van toepassing
Zeldzaamheid KFK-klasse:
18-59 kwartierhokken
In samenwerking met:
Auteur atlasteksten:
Filip Verloove
Referenties
  • Van Landuyt W., Hoste I., Vanhecke L., Van den Bremt P. Vercruysse W. & De Beer D. (red.) 2006. Atlas van de Flora van Vlaanderen en het Brussels gewest. Nationale Plantentuin en het Instituut voor Natuur- en Bosonderzoek i.s.m. Flo.Wer vzw.

Cursussen bij Inverde

Boeken