Minimum leefbare populatie

Wil een populatie duurzaam zijn op langere termijn, is er een minimumgrootte nodig. Die ligt afhankelijk van de soort en degene die je het vraagt op 100-1000 reproductieve eenheden (meestal 'zich voortplantende koppels'). Beleidsmakers zijn geneigd dit lager in te schatten dan genetici. Sommige soorten kunnen nogal goed om met inteelt, zoals weinig mobiele en honkvaste soorten. Andere soorten zoals vogels hebben minder de mogelijkheid om de negatieve gevolgen van inteelt tegen te gaan. De benodigde oppervlakte om van een duurzame populatie te spreken hangt uiteraard af van soort tot soort. Je kan het simpelweg zien als de som van de leefgebieden van alle reproductie-eenheden, aangevuld met de leefgebieden van de jonge opgroeiende exemplaren. Dat kan gaan van vierkante meters voor zeer kleine ongewervelden tot duizenden vierkante kilometers voor grote zoogdieren. Als de habitat niet versnipperd is en de populatie aaneengesloten is, is de benodigde minimum leefbare populatie kleiner dan als ze versnipperd voorkomt in een metapopulatie. De migreren van dieren tussen de verschillende deelpopulaties heeft een hogere sterfte tot gevolg, en de kleinere deelpopulaties sterven ook makkelijker uit. Hieronder enkele voorbeelden van berekende oppervlaktes voor een minimum leefbare populatie van verschillende doelsoorten.