Milieu DNA

De eDNA-methode is een doorbraak in het onderzoek naar in het water levende soorten. De studies tot nu toe laten zien dat de trefkans stukken hoger is dan die bij traditionele methoden. Met name bij lastig te detecteren soorten en soorten die in lage dichtheden voorkomen, kan dit tot forse tijds- en daarmee kostenbesparing leiden. Zeldzame bedreigde soorten kunnen beter in kaart gebracht worden en oprukkende invasieve exoten kunnen al in een vroeg stadium gesignaleerd worden. De methode heeft veel potentie, maar moet voor veel soorten nog ontwikkeld en getest worden. De eDNA-methode is gebaseerd op het feit dat alle in het water levende organismen in water DNA achterlaten. Dit DNA kan in watermonsters worden aangetoond met behulp van zogenaamde soortspecifieke primers, die voor iedere doelsoort apart ontwikkeld moeten worden. Dit zijn korte stukjes DNA die enkel hechten aan het DNA van de doelsoort. Vervolgens wordt via een Polymerase Chain Reaction (PCR) alleen dat DNA vermenigvuldigd, dat aan de primers gebonden is. Na vermeerdering via de PCR wordt het product aangebracht op een gel, waarop enkel indien er DNA van de soort aanwezig is, een streepje zal verschijnen. Zie voor een uitgebreide beschrijving van de methode en de PCR-reactie de website: www.environmental-dna.nl(opent nieuw venster) De methode is in 2008 voor het eerst beschreven en toegepast door een Franse onderzoeksgroep bij de Amerikaanse brulkikker. In zes wateren waarvan bekend was dat de Amerikaanse brulkikker er voorkwam, werd de aanwezigheid van DNA van deze soort vastgesteld en daarmee het voorkomen van de soort bevestigd (Ficetola et al.,2008). Aanvullend onderzoek toonde aan dat vrij in het water aanwezig DNA, in minder dan drie weken afgebroken is. De aanwezigheid van DNA van een doelsoort in een water, wijst dus op de recente aanwezigheid van deze soort (Dejean et al., 2011)